Een van de meest toegepaste gebieden van telegeneeskunde in de afgelopen tien jaar is telerevalidatie, dat in 2016 aan relevantie begon te winnen. De term "telegeneeskunde" werd voor het eerst geïntroduceerd in 1993. Het wordt gedefinieerd als de levering van gezondheidsdiensten via telecommunicatie op afstand en omvat zowel interactieve consultatie als diagnostische diensten.

Er werd gemeld dat realtime telerevalidatie voor aandoeningen van het bewegingsapparaat de fysieke functie en pijn verbetert, waardoor het effectief is en vergelijkbaar met conventionele methoden. Studies hebben aangetoond dat telerevalidatie net zo efficiënt is als face-to-face zorg wat betreft beoordeling, pijnbestrijding, functionaliteit en gezondheidsvoorlichting.

Het gebruik van digitale hulpmiddelen in de gezondheidszorg blijkt aan de verwachtingen van patiënten te voldoen en bevredigend te zijn, vooral bij teleconsulten, die vergelijkbaar zijn met face-to-face consulten.

Telerevalidatiestrategieën moeten worden geïmplementeerd om patiënten in staat te stellen hun behandeling thuis uit te voeren terwijl ze telematisch worden gevolgd door de professional, door middel van telefoongesprekken, opgenomen video's en videogesprekken. Er zijn verschillende modellen voor de integratie van hulpmiddelen in telerevalidatie; sommige kunnen bijvoorbeeld meer of minder moeilijk te gebruiken zijn en bij andere zijn er verschillende controleprocedures voor de patiënt.

Meestal worden videoconferentiesystemen via computer of telefoon gebruikt als directe communicatiestrategie met de patiënt, inclusief het gebruik en de ondersteuning van telemonitoringapparatuur op afstand, waarmee de online activiteit van patiënten kan worden gecontroleerd. Ook kan een cloud-gebaseerd virtueel telezorgsysteem worden gebruikt dat werkt met een driedimensionale (3D) vorm om houding en beweging te observeren, met behulp van een digitaal gesimuleerde trainer om de activiteit te demonstreren en te begeleiden.

Oefeningen kunnen worden uitgevoerd via complexere REMOTE-CR-platforms, samen met verschillende apparaten, een smartphone, een draagbare sensor, webapplicaties en aangepaste middleware. Telefoons kunnen niet alleen worden gebruikt als communicatiemiddel tussen patiënten en therapeuten, maar ook voor trainingsbegeleiding.

Niet alle telerevalidatieapparaten faciliteren bidirectionele communicatie als het gaat om het uitvoeren van oefeningen. Beperkingen hebben niet alleen te maken met patiënten, maar ook met de professionals die de behandeling uitvoeren; de apparatuur die nodig is voor consulten en bij de patiënt thuis kan variëren, afhankelijk van het gebruikte telerevalidatiemiddel. Soms vereist het gebruik van apparatuur bovendien training in beide richtingen.

Meer over de effectiviteit van telematisch voorgeschreven therapeutische oefeningen vindt u hier: Muñoz-Tomás, et al. (2023). Telerehabilitation as a therapeutic exercise tool versus face-to-face physiotherapy: a systematic Review. International Journal of Environmental Research and Public Health, 20(5), 4358. https://doi.org/10.3390/ijerph20054358

Valverde-Martínez, et al. (2023). Telerehabilitation, a viable option in patients with persistent post-COVID syndrome: A systematic review. Healthcare (11,2, 187). https://doi.org/10.3390/healthcare11020187